Nyctophilia/Hellmoon - Under the Darkest Sign of Ancient Evil SPLIT (Under the Sign of Garazel 2020)

Chyba w życiu nie słyszałem tak spójnego i dobranego splitu. Nyctophilia i Hellmoon jawią się tu niczym dwa bliźniacze zespoły, którym przyświeca ten sam cel - kult black metalu lat 90., ale nie tego ze wsparciem klawiszy. O nie! Na pierwszy rzut oka (czy ucha) oba zespoły nawiązują swym graniem do wczesnej twórczości Tsjudera, Taake, Setherial, Darkened Nocturn Slaughtercult, a przede wszystkim starego Darkthrone. Ale to nie wszystko! Nyctophilia dodaje do tego nieco tej charakterystycznej melancholii, chłodu i tęsknoty znanej ze Striborg, Xasthur czy Evilfeast. Jest mróz i przeszywające riffy. Każdy, kto słyszał poprzednie dzieła Nyctophilii wie, czego się spodziewać i z pewnością się nie zawiedzie.

Ze strony Hellmoon, poza wspomnianymi odniesieniami, lecą bardziej galopujące partie gitar, zahaczające o wczesne dzieła Desaster ("A Touch of Medieval Darkness"). Hellmoon to też ścieżka, którą obecnie kroczą Warmoon Lord czy Werwolf. Zarówo brzmienie, jak i wokal są również surowsze niż na materiale Nyctophilii. Znajdą się tu też jakieś nieco melodyjne riffy, jeżeli można o takowych mówić w kontekście stosunkowo piwnicznego materiału.

Podsumowując, złego słowa powiedzieć nie mogę. Split wyszedł bardzo dobrze, materiały mają klimat, trzymają poziom i robią fajną wizytówkę obu zespołom. Zwłaszcza Hellmoon, który ma za sobą dopiero jeden pełny materiał, którego próżno szukać na na jakimkolwiek nośniku w naszym kraju. Polecam!

https://www.utsogp.pl/

https://hellmoon666.bandcamp.com/

https://www.facebook.com/Nyctophillia/

https://nyctophillia666.bandcamp.com/

English transaltion:

I don't think I've heard such a coherent and well-chosen split in my life. Nyctophilia and Hellmoon appear here as two twin bands with the same goal - the cult of black metal of the '90s, but not the one with keyboard backgrounds. Oh no! At first glance (or hearing) both bands refer to the early works of Tsjuder, Taake, Setherial, Darkened Nocturn Slaughtercult, and, above all, the old Darkthrone. But it is not everything! Nyctophilia adds a bit of that characteristic melancholy, coldness and longing known from Striborg, Xasthur or Evilfeast. There is frost and pircing riffs. Anyone who has heard previous works of Nyctophilia knows what to expect and will not be disappointed.

From the Hellmoon side, apart from the aforementioned references, there are more galloping guitar parts that hook up with the early works of Desaster ("A Touch of Medieval Darkness"). Hellmoon is also on the path that Warmoon Lord and Werwolf are currently walking. The sound and vocals are also rougher than on the Nyctophilia material. You will also find some slightly melodic riffs, if you can talk about them in the context of relatively basement-like material.

To sum up, I cannot say a bad word. The split turned out very well, the materials have the atmosphere, are of the same quality and make a nice showcase for both bands. Especially Hellmoon, who has only one full-length material released and which is hard to find on any format in our country. Recommended!

Nurt Ognia - 4 Nurt Ognia (Self-released 2020)

Nurt Ognia zaintrygował mnie już w chwili, gdy o nim usłyszałem, nie mając okazji posłuchać żadnego z numerów. Bazowałem na tym, co pisał mi o tej muzyce Morgul (Putrid Cult, DeathEpoch). Później pojawiła się przesłana pocztą płyta i już od pierwszej chwili wiedziałem, że moje uprzednie odczucia o wyjątkowości tego projektu znalazły swoje potwierdzenie. Zresztą, pisałem Wam na łamach bloga o debiucie. Teraz przyszła kolej na kolejną, wydaną na fizycznym nośniku EPkę i również jestem pod jej wrażeniem. Muzyka tutaj jest wymagająca, wyjątkowa i nie dająca się wcisnąć w jeden gatunek; to po prostu ogólnie pojęte ekstremalne metalowe granie żyjące swoim własnym życiem. Na "4 Nurt Ognia" znajdziemy połączone ze sobą elementy black i doom metalu, elektroniki, ambientu i noise zespolonych zajadłym wokalem z polskimi tekstami. Co ważne, wciąż jest to muzyka surowa, o podziemnym brzmieniu, ale którą ciężko porównać do jakiegokolwiek istniejącego zespołu. Jest po prostu bardzo oryginalna. Gdy tego słucham, przemykają mi miejscami elementy Xarzebaal, Dagorath (w końcu to dzieło Upiora) nawiązania do starych materiałów Hermh czy December's Fire, ale to wciąż nikłe cienie w ogromie ekspresji i bogactwa tej pozornie prymitywnej w swym wyrazie sztuki. Boli mnie trochę fakt, że na Nurt Ognia jest tak mały odzew, do tak niewielu osób była w stanie ta muzyka dotrzeć, że dwa kolejne materiały zostały wypuszczone tylko jako pliki, a teraz czwarta EPka jako CD-R. Szkoda, bo to ambitny i mający sporo do zaoferowania projekt zawierający ciekawe inspiracje i rozwijający swoją formułę w pozornie wyeksploatowanej niszy podziemnego ekstremalnego metalu. Ze swojej strony bardzo Was zachęcam do sięgnięcia po "4 Nurt Ognia", jak i każdy inny materiał tego projektu.

nurtognia@wp.pl

https://nurtognia.bandcamp.com/

English translation:

Nurt Ognia had intrigued me from the moment I heard about it, not even having had the opportunity to listen to any of the songs. I was basing on what Morgul (Putrid Cult, DeathEpoch) told me about this music. Later, an album sent by post appeared and I knew from the very first moment that my previous feelings about the uniqueness of this project were confirmed. Anyway, I've written you about the debut here on the blog. Now it's time for another EP, released in a physical format, and I am also impressed. The music here is demanding, unique and impossible to squeeze into one genre; it is just extreme metal music living its own life. On "4 Nurt Ognia" we find elements of black and doom metal, electronic music, ambient and noise combined with fierce vocals with Polish lyrics. Importantly, it's still raw stuff with underground sound but hard to compare to any existing band. It's just very original. When I listen to this, the elements of Xarzebaal, Dagorath (its all work of Upiór after all) appear here and there, there is a little reference to the old materials by Hermh or December's Fire, but these are still faint shadows in the enormity of expression and richness of this seemingly primitive art. It's a shame that there is so little response to Nurt Ognia, that the music was able to reach so few people that two more materials were released only in digital form, and now the fourth EP as CD-R. It is a pity, because it is an ambitious project with a lot to offer, containing interesting inspirations and developing its formula in a seemingly exploited niche of underground extreme metal. From my side, I encourage you to check "4 Nurt Ognia", as well as any other material from this project.

Martwa Aura - Morbus Animus (Under the Sign of Garazel 2020)

Minęło trochę czasu od ostatniej recenzji, no ale znów jest o czym napisać więcej niż kilka słów. I autentycznie mnie to cieszy. Przyszedł czas na kolejny album Martwej Aury. Nie powiem, oczekiwałem go już od jakiegoś czasu, tym bardziej, że każdy z poprzednich materiałów dosłownie powalał, co tu dużo mówić. W przypadku "Morbus Animus" nie jest inaczej. Album nie zawiódł i ponownie zabiera nas na wyprawę w otchłanie cmentarnego, posępnego Black Metalu. Mamy tu nie tylko kapitalną przyprawiającą o ciary atmosferę, ale i takowe brzmienie i przestrzenne, potężne kompozycje. Praca gitar to odrębna sprawa i coś, co zasługuje tu na szczególne wyróżnienie i szacunek. Nie dość, że riffy wgniatają w glebę, tworzą miejscami fajne melodie, to znalazło się i miejsce na melancholijne wręcz pasaże, wybrzmiewające niczym w ogromnej jaskini. Mam tu na myśli chociażby ścianę gitar w "Ostatniej Gwieździe" oraz solową partię w "Świętej Zagładzie" (a właśnie, jakby się ktoś pytał, to teksty wszystkich utworów są oczywiście po polsku). No mnie to dosłownie rozwaliło! Możecie mówić, co chcecie, ale podobne Martwej Aurze zespoły, weźmy tu chociażby powszechnie uwielbianą Mgłę, niestety nie doganiają tego, co się dzieje na płycie "Morbus Animus". Jest to co prawda tylko trzydzieści pięć minut materiału, ale jest to tak dobre i wyczerpujące ten czas, że brak tutaj pytań. Nic, tylko słuchać! Martwa Aura poczyna sobie świetnie i życzę im kolejnych tak dobrych płyt, które za każdym razem będą podnosiły poprzeczkę do góry, bo ta autentycznie ją podniosła! Płyta miesiąca!

https://www.facebook.com/martwaaura/

https://martwa-aura.bandcamp.com/

https://www.utsogp.pl/

English translation:

It's been a while since the last review, but again there's more to write more than a few words. And I really enjoy it. It's time for another Martwa Aura album. Indeed, I have been expecting it for some time, the more that each of the previous materials was literally kickass, what can I say. The "Morbus Animus" is no different. The album doesn't disappoint and once again takes us on a journey into the abyss of the funeral, gloomy Black Metal. We not only have here a great, shivering atmosphere, but also outstanding sound and spacious, powerful compositions. The work of guitars is a separate matter and something that deserves special mention and respect. Not only do the riffs squeeze you into the ground, create some cool melodies, but there is also a place for melancholic passages resonating like in a huge cave. I mean, for example, the guitar wall in "Ostatnia Gwiazda" and the solo part in "Święta Zagłada" (and if someone asks, the lyrics of all songs are of course in Polish). It literally blew me away! You can say what you want, but the bands similar to Martwa Aura, let's take the popular Mgła for example, unfortunately, do not catch up with what is happening on "Morbus Animus". It's only thirty-five minutes long, but it's so good and satisfying that there's no question here. Just listen! Martwa Aura is doing great and I wish them more and more albums that will raise the bar every time, because this one really has! The album of the month!

Batushka - Raskol (Witching Hour Productions 2020)

Niespodziewanie pojawił się kolejny materiał od Batushki, a zarazem pierwsza EPka w dorobku zespołu. "Raskol" to pięcioczęściowa i nieco ponad półgodzinna muzyczna opowieść, połączona w jedną spójną całość. Po raz kolejny materiał idzie naprzód, ale i nawiązuje do swoich korzeni, czyli do płyty "Litourgiya". Jest swoistym połączeniem patosu i świeżego brzmienia "Hospodi" z klimatem i odrobiną, nazwijmy to, surowości debiutu. EPka przesiąknięta jest fascynacją wschodnią kulturą prawosławia, zarówno rosyjskiego, jak i greckiego, której estetyka została tu przeobrażona w mroczną, bluźnierczą formę. Ponownie cofamy się atmosferą do jakiejś osadzonej na odludziu cerkwi lub monastyru. Nowym motywem, który przewija się przez całą płytę są czyste partie gitar wykorzystane jako intra lub przerywniki budujące klimat każdego z utworów. Ponownie, acz w nieco większym zakresie wykorzystano chóralne zaśpiewy tak nieodzowne w tym koncepcie i to nie tylko pod tło (utwór zamykający "Raskol" - "IRMOS V" stawia je w swym prologu na pierwszym planie). Te cechy sprawiają, że aura EPki jest nieprzeciętna, a jej klimat wciągający. Bardzo podoba mi się kierunek, w jakim ta muzyka zmierza, a i cieszy fakt, iż ta formuła jeszcze się nie wyczerpała i po raz kolejny potrafi pozytywnie zaskoczyć.

Sam tytuł - "Raskol", który oznacza podział, schizmę, odnosi się do historii/konceptu, jaki został zawarty na materiale, ale jest również alegorią obecnej sytuacji, w jakiej znajduje się grupa. Liryczna część dzieła powstała, jak mówi zespół, na podstawie własnych interpretacji tekstów zawartych w "Sticherarionie" - księdze, która z powszechnego użycia liturgicznego zniknęła po reformie przeprowadzonej niegdyś przez patriarchę Nikona w XVII wieku. Na dzień dzisiejszy księga ta używana jest przez staroobrzędowców wszystkich konfesji i była jedną z przyczyn Wielkiej Schizmy z XVII wieku, a co za tym idzie, podziału w cerkwi prawosławnej. 

Kwestia, o której chciałbym na koniec napomknąć, to grafika zdobiąca płytę. Dla mnie osobiście jest dotychczas najlepszą, jaka pojawiła się na wydawnictwach z logiem Batushki. Nie tylko współgra z zawartością, ale i w pełni oddaje całą estetykę towarzyszącą zespołowi. Za ów koncept graficzny oraz samą okładkę odpowiedzialny jest podlaski artysta Maciej Szupica.

https://www.facebook.com/Batushkaband/

http://batushkaofficial.com/

https://www.batushkastore.com/

English translation:

Unexpectedly, another material from Batushka appeared, and at the same time it is the band's first EP. "Raskol" is a five-part and just over half an hour long musical story, combined into one coherent whole. Once again, the material goes forward, but also refers to its roots, which is the album "Litourgiya". It is a kind of combination of pathos and the fresh sound of "Hospodi" with the atmosphere and a bit of, let's call it, rawness of the debut. The EP is fulfilled with fascination towards Eastern Orthodox culture, both Russian and Greek, aesthetics of which have been transformed here into a dark, blasphemous form. Once again, we go back to some church or monastery set in a remote area. A new theme that runs through the entire album are pure guitar parts used as intros or interludes that create the atmosphere of each track. Again, though to a slightly greater extent, choral singing was used, so indispensable in this concept, and not only as a background (the "Raskol" closing piece, "IRMOS V" places them in the foreground in its prologue). These features make the EP's aura extraordinary, and its atmosphere addictive. I really like the direction in which this music is heading, and I am glad that this formula is not overused yet and can surprise positively once again.

The title itself - "Raskol", which means a division, schism, refers to the story/concept contained in the material, but is also an allegory of the current situation in which the band is. The lyrical part of the work, as the band says, was based on their own interpretations of the texts contained in the "Sticherarion" book, which disappeared from common liturgical use after the reform carried out by Patriarch Nikon in the 17th century. As of today, this book is used by Old Believers of all confessions and was one of the reasons for the Great Schism of the 17th century, and thus the division in the Orthodox Church.

At the end, I would like to mention the graphics that decorate the album. For me personally, it is the best one that has appeared on releases with the Batushka logo so far. Not only does it harmonize with the content, but also fully reflects the entire aesthetics accompanying the band. The artist from Podlasie, Maciej Szupica, is responsible for the graphic concept and the cover itself.

Faustian Pact - Outojen Tornien Varjoissa (Werewolf Records 2020)

Wreszcie siadam do recenzji znakomitego... Nie! Genialnego debiutu finów z Faustian Pact! Tak, jest to jedna z najlepszych płyt, jakie się w tym roku pojawiły i jakich dane mi było posłuchać. I to nie tylko w ramach Black Metalu. Faustian Pact nagrał płytę, która jest sumą wszystkiego, co najlepsze w dziedzinie muzyki metalowej stawiającej na klimat, atmosferę, nawiązania do średniowiecznej estetyki, okultyzmu i wykorzystującej klawisze do budowania tej formuły. Jeżeli bliskie Wam są pierwsze dwie płyty Dimmu Borgir, "Moon in the Scorpio" Limobonic Art, "A Touch of Medieval Darkness" Desaster, wczesne materiały Siebenburgen, Nokturnal Mortum, norweski Odium, Vargrav czy późniejsze płyty Satanic Warmaster, to nie możecie przejść obojętnie obok "Outojen Tornien Varjoissa". Po prostu nie możecie, to byłaby zbrodnia! Jest tu cała masa porywających riffów, dających się zapamiętać melodii, klimatycznych wampirycznych wokali, delikatnych elementów folkowych, no i szczątkowego zastosowania żeńskich głosów. Generalnie nie lubię ich używania w ramach Black Metalu, gubią gdzieś jego surowość i diabelski charakter, spłycają, niepotrzebnie łagodzą. Tutaj nastąpił wyjątek i przyznam, że zadziałały na korzyść i to bardzo. Wykorzystane jako chóry w refrenach zrobiły kawał dobrej roboty na rzecz klimatu. Sprawdźcie sobie utwór "Valottomien Askelten Takana" i przyznacie mi rację. Ależ tu jest potencjał!

Płyta brzmi solidnie, jest w niej odrobina surowości, przede wszystkim w brzmieniu gitar i wokalu, co staje w balansie do czysto i dynamicznie brzmiącej perkusji i klawiszy. Nadaje to "Outojen Tornien Varjoissa" pewnej unikatowości i tworzy dwa współgrające ze sobą oblicza muzyki Faustian Pact. Z jednej strony mamy tradycyjny Black Metal: surowy, złowieszczy, a z drugiej jego melodyjne i pełne wyjątkowej atmosfery oblicze. 

Jak dla mnie powstał album praktycznie perfekcyjny i już nie mogę się doczekać kolejnego ich materiału. Kiedyś ta płyta to będzie kult, zobaczycie! Polecam każdemu!

https://www.facebook.com/truefaustianpact/
https://faustianpact.bigcartel.com/

English translation:

Finally, I sit down to review the excellent... No! Brilliant debut of the Finns from Faustian Pact! Yes, it is one of the best albums released this year and that I have had the chance to listen to. And not only within Black Metal. Faustian Pact has recorded an album that is the sum of all the best in the field of Metal music, focusing on the climate, atmosphere, references to medieval aesthetics, occultism and using the keys to build this formula. If you like the first two albums of Dimmu Borgir, "Moon in the Scorpio" by Limobonic Art, "A Touch of Medieval Darkness" by Desaster, early materials by Siebenburgen, Norwegian Odium, Norkturnal Mortum, Vargrav or later Satanic Warmaster albums, you cannot pass by "Outojen" Tornien Varjoissa" emotionless. You just can't, it would be a crime! There is a whole lot of thrilling riffs, memorable melodies, atmospheric vampiric vocals, delicate folk elements, and limited use of female singing. Generally, I do not like using them as part of Black Metal, the female vocals, they lose its rawness and devilish character somewhere, they make it shallow and soften it unnecessarily . There was an exception here and I must admit that they worked a lot to the advantage. Used as choirs in the chorus, they did a great job for the climate. Check out the song "Valottomien Askelten Takana" and admit I'm right. There is potential here!

The album sounds solid, there is a bit of rawness in it, especially in the sound of guitars and vocals, which is balanced with clean and dynamic sounding drums and keyboards. This gives "Outojen Tornien Varjoiss" a certain uniqueness and creates two harmonious faces of Faustian Pact's music. On the one hand, we have traditional Black Metal: raw, ominous, and on the other, its melodic face full of unique atmosphere.

As for me, the album is almost perfect and I can't wait for their next material. One day this album will be a cult, you will see! I recommend it to everyone!

Moonthoth - Zmora (Wolfspell Records 2020)

Historia Moonthoth sięga niemal roku 2000, kiedy to grupa powstała pod nazwą Nigra Missa. Po pewnym czasie przekształciła się w projekt jednoosobowy pod nazwą Moonthoth. Po wydaniu kilku dem zespół zniknął na dziesięć lat z polskiej sceny. W 2020 powrócił ze swoim pierwszym pełnym albumem. Muzyka Moonthoth to przede wszystkim Black Metal, ale oscylujący wokół wielu inspiracji, korzystający z wielu rozwiązań. Nocturnal, stojący za całością twórczą Moonthoth, przedstawił na "Zmorze" nie tylko pogańskie oblicze tej sztuki (w większości za sprawą tekstów opartych na demonologii i mitologii słowiańskiej), ale również odniósł się do wielu oblicz Black Metalu, jakie kształtowały się przez lata trwania sceny. Jest tu nieznaczna epickość w stylu Summoning czy Caladan Brood, symfonika i odrobina melodyjności reprezentowanej przez stare Limbonic Art (jest tego mniej niż na demach, ale wciąż da się te wpływy zauważyć), odrobina surowości i nacisku na partię gitar w stylu, jaki były widoczny chociażby na pierwszych płytach Burzum, kończąc na folkowych elementach znanych z "Bergtatt" oraz "Kveldssanger" Ulver. Warto też zaznaczyć, że jest to pierwszy materiał Moonthoth w języku polskim. Jednym słowem: nie sposób się tu nudzić.

Uważam, że "Zmora" spełniła swoje zadanie jako powrót Moonthoth na scenę oraz przypomnienie o tym zespole. Sprawdziła się również jako debiut. Album kipi od pomysłów, jest świeży i wciągający. Prowadzi słuchacza różnymi ścieżkami. Nocturnal umiejętnie korzysta z dobrodziejstw, jakie oferuje Black Metal, tworząc dzieło mające szansę odbić się echem na podziemnej scenie. Ja bym sobie tego życzył, ta płyta na to zasługuje. 

https://moonthoth.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/MoonthothBand/
https://wolfspell.pl/

English translation:

The history of Moonthoth dates back to almost 2000, when the group was formed under the name Nigra Missa. After some time it evolved into a one-man project and changed the name to Moonthoth. After releasing several demos, the band disappeared from the Polish scene for ten years. In 2020 it returned with its first full-length album. Music of Moonthoth is primarily Black Metal, but oscillating around many inspirations, using many solutions. Nocturnal, who stands behind the creative whole of the project, presented not only the pagan face of this art on "Zmora" (mostly due to lyrics based on Slavic demonology and mythology), but also referred to many faces of Black Metal that have evolved over the years. There is a slight epicness in the style of Summoning or Caladan Brood, a symphony and a bit of melody represented by old Limbonic Art (there is less of it than on demos, but you can still see these influences), a bit of austerity and emphasis on the guitar part in the style that was visible e.g. on the first Burzum records, ending with folk elements known from "Bergtatt" and "Kveldssanger" by Ulver. It is also worth noticing that this is the first Moonthoth material in Polish. In a word, you can't get bored here.

I think "Zmora" did its job as Moonthoth's return to the scene and as a reminder of this band. But also as a debut. The album is full of ideas, it is fresh and addictive. Guides the listener through different paths. Nocturnal skillfully uses the benefits of Black Metal, creating a work that has a chance to make its mark on the underground scene. I would really like the things to go that way, this album deserves it.

Det Gamle - Rex Lucifer (Mara Production 2020)

Tak oto dostajemy trzeci już krążek od niegdysiejszych jak i obecnych muzyków Besatt (pod nazwą Det Gamle). Na "Rex Lucifer" zespół prezentuje dość oryginalną jak na dzisiejsze czasy odsłonę Black Metalu, bardzo mocno podkutą latami 80. i starym dobrym Katem. Przebiega gdzieś w tych kompozycjach ten szaleńczy i złowieszczy BM z wpływami Norwegii, jaki znamy już z Besatt, aczkolwiek dominuje tu bardziej heavy metalowa formuła, oczywiście mroczna i posępna, ale wciąż. Riffy są chwytliwe, kompozycje nie gnają tak na złamanie karku, a w tle rozbrzmiewają klawisze nadające całości rytualnego charakteru. Co więcej, wszystkie teksty są śpiewane po polsku, co też w przypadku rodzimego zespołu można zaliczyć na plus. Kompozycje same w sobie są spójne, dobrze brzmiące i przede wszystkim urozmaicone. Mamy tu ciekawe riffy, melodie pełne atmosfery grozy. Płyta ma zarówno piekielny, jak i grobowy klimat. Ma w sobie coś z otoczki, jaka towarzyszy starym horrorom z diabłem w roli głównej. Dodam też, że charakterem i estetyką "Rex Lucifer" można by postawić obok najnowszej płyty Czorta "Apostoł". Kompletnie inne brzmienie i budowanie klimatu, ale podobne podejście do samej konstrukcji numerów. Ogólnie rzecz biorąc nowy materiał Det Gamle mi siadł i to na tyle, że chętnie będę sobie do tej płyty wracał. Kawał dobrego Black Metalu w trochę innej odsłonie, niż ta najbardziej popularna. Szacun,  Panowie!

https://www.facebook.com/DetGamleBesatt/
https://awakeninginthedark.pl/

English translation:

That's how we get the third album from the past and present Besatt musicians (under the name Det Gamle). On "Rex Lucifer" they present a fairly original for nowadays type of Black Metal, very much rooted in the 1980s and good old Kat. Somewhere in these compositions hides this crazy and ominous BM with the influences from Norway, as we already know from Besatt, although the more heavy metal formula dominates here, of course dark and gloomy, but still. Riffs are catchy, the compositions do not rush to break your neck, and in the background there are keys giving the whole a ritual character. What's more, all lyrics are sung in Polish, which can also be an advantage as for a native band. The compositions themselves are consistent, with a good sound and above all varied. We have interesting riffs, melodies full of horror atmosphere. The album has both a hellish and grave-like atmosphere. It has a feeling that accompanies old horrors with the devil in the main role. I will also add that the character and aesthetics of "Rex Lucifer" could be placed next to the latest album by Czort - "Apostoł". Completely different sound and climate building, but a similar approach to the construction of songs. In general, the new Det Gamle material appealed to me so much that I will gladly come back to it more than few times. A piece of good Black Metal in a slightly different manner than the most popular one. Respect, gentlemen!