Slaughtbbath - Alchemical Warfare (Hells Headbangers 2019 / Old Temple 2020)

Za sprawą Old Temple doczekaliśmy się w tym roku polskiego wydania ubiegłorocznej płyty Slaughtbbath "Alchemical Warfare". Zespół jest już w podziemiu dobrze znany i wysoce szanowany. U siebie są w czołówce sceny. Nie ma co się dziwić, ich oldschoolowy death/black metal to granie z najwyższej półki. Jeżeli ktoś czytający nie słyszał o nich do tej pory, to jeżeli lubi klimaty bliskie Destroyer 666 lub Azarath, to nie mógł lepiej trafić. "Alchemical Warfare" to drugi pełny album tej chilijskiej ekipy i kolejny krok naprzód w bluźnierczej i bezkompromisowej metalowej sztuce. Debiut był świetny, ale dwójka to już najwyższa liga w temacie. Slaughtbbath podążają konsekwentnie obraną przez siebie drogą, serwując nam dziewięć brutalnych kompozycji składających się na ponad półgodzinny materiał. Przy takiej nawałnicy, a jednocześnie jakości nagrania, to w zupełności wystarcza. Dodatkowo zespół urozmaica swoje kompozycje drobnymi organowymi, czy też akustycznymi elementami. Nie brakuje też porywających solówek. Rozbudowany finałowy "Ascension to the Dragon's Throne" zdaje się tylko potwierdzać kunszt grupy, ich umiejętności techniczne i udowadniać, że czyste ekstremum nie jest tu jedynym celem. Już teraz mam ochotę wracać do tego materiału, a pierwsze z nim zetknięcie zaowocowało trzema odsłuchami z rzędu. Niesamowita płyta, którą polecam każdemu!

https://www.facebook.com/Slaughtbbath

https://www.shop.oldtemple.com/

English translation:

Thanks to Old Temple, this year we have the Polish release of the last year's Slaughtbbath "Alchemical Warfare" album. The band is already well known and highly respected in the underground. In Chile, they are at the forefront of the scene. No surprise, their old school death/black metal is top shelf music. If someone reading this has not heard about them so far, then if he likes stuff close to Destroyer 666 or Azarath, he could not find anything better. "Alchemical Warfare" is the second full-length album of this Chilean band and another step forward in blasphemous and uncompromising metal art. The debut was great, but number two is already a cream of the crop. Slaughtbbath are consistently following their chosen path, serving us nine brutal compositions in over half an hour of material. With such a storm and at the same time the quality of the recording, it is more than enough. Additionally, the band diversifies their compositions with small organ or acoustic elements. There are also ravishing solos. The extensive final "Ascension to the Dragon's Throne" seems to only confirm the artistry of the group, their technical skills and prove that pure extreme is not the only goal here. I already want to come back to this material, and the first contact with it resulted in three listeniengs in a row. Amazing album that I recommend to everyone!

DeathEpoch - Abysmal Invocation (Putrid Cult 2020)

Takiej płyty, mieszanki gatunków i stylów jeszcze nie było! Przynajmniej ja nie znam podobnego krążka. Ale zacznijmy od początku. DeathEpoch to wspólny projekt dowodzącego wytwórnią Putrid Cult Morgula, oraz Lorda K. (Nekkrofukk, Goathorne, Sacrificulus...). Pierwszy zajął się partiami gitar (niby tyle lat przerwy od gry na instrumencie, a poradził sobie świetnie) i basu, natomiast drugi zasiadł za garami i stanął za mikrofonem. Panowie pokusili się o bardzo nieszablonowy projekt łącząc ze sobą black/death/war metalową kanonadę, smoliste brzmienie, mocarne riffy i wokalne bluźnierstwo, dzikość ze sporą ilością ambientu oraz elektroniki. Wszystko to przeplata się ze sobą przez całą długość albumu. To trochę tak, jakby spotkały się ze sobą Mysticum, Archgoat, Beherit, Mz. 412 i, nie wiem, Brighter Death Now. Przyznajcie, że synteza mocno oryginalna, odważna, ale efekt powala! Powstał album, który ma zadatki na dzieło nie tylko kultowe, ale i przełomowe dla sceny undergroundowej. Odważny projekt, który moim zdaniem nie wziął jeńców. Płyta bardzo ekstremalna, ale wciągającą, kipiąca złożonością i pomysłami. Co tu dużo mówić, w tej estetyce nie pojawiło się do tej pory nic tak świeżego. Na odchodnym warto dodać, że na płytce pojawiły się też covery Sodom i Acheron ("Bombenhagel" i "Ave Satanas"), a gościnnie udzielili się Vincent Crowley, Mark of the Beast oraz Kris Stanley. Istna wisienka na torcie całego tego misterium zniszczenia! Bierzcie ten album w ciemno!

https://deathepoch.bandcamp.com/

https://www.facebook.com/DeathEpoch

https://www.putridcult.pl/

English translation:

There has never been such an album, a mixture of genres and styles! At least I don't know a similar record. But let's start from the beginning. DeathEpoch is a joint project of the leader of the Putrid Cult label - Morgul, and Lord K. (Nekkrofukk, Goathorne, Sacrificulus ...). The first is resonsible for the guitar parts (supposedly so many years of break from playing the instrument, but he did great) and bass, while the second sat behind the drums and stood behind the microphone. The gentlemen attempted a very unconventional project combining black/death/war metal cannonade, tarry sound, powerful riffs and vocal blasphemy, wildness with a lot of ambient and electronics. All of this is mixed throughout the whole album. It's a bit as if Mysticum, Archgoat, Beherit, Mz. 412 and, I don't know, Brighter Death Now we all joined together. Admit that the synthesis is very original, bold, but the effect is stunning! An album was created that has the predispositions to achieve not only a cult status, but also to be a groundbreaking record for the underground scene. A bold project that, in my opinion, did not take prisoners. A very extreme album, but addictive, full of complexity and ideas. What can I say, nothing so fresh has appeared in this aesthetic so far. On leaving, it is worth adding that the CD also featured covers of Sodom and Acheron ("Bombenhagel" and "Ave Satanas"), and Vincent Crowley, Mark of the Beast and Kris Stanley as guests. A perfect sum-up of all this mystery of destruction! Grab this album without any hesitation!

Illum Adora - Infernum et Necromantium EP (Folter Records 2020)

Dawno nie było żadnego wpisu, także warto jakąś ciekawą płytą tę ciszę przełamać. Już od paru miesięcy czeka na zaprezentowanie nowa EPka Illum Adora "Infernum et Necromantium". Krótki, zwięzły materiał, ale bardzo treściwy i ze sporym odniesieniem do klasyki. Ten zespół od samego początku był dla mnie taką mroczniejszą, bardziej black metalową wersją Desaster z domieszką Satyricon z czasów "Dark Medieval Times". "Infernum et Necromantium" tylko mnie w tym utwierdził. Jest to też najlepsze, co Illum Adora do tej pory nagrała (nie to, żebym nie lubił poprzednich nagrań). Jest mrok i klimat, dobre brzmienie, wpadające w ucho riffy, odrobina akustyków i cover Behemoth na deser. I tutaj szacun ode mnie. Zespół wybrał kawałek "Blackvisions of the Almighty" z dema "From the Pagan Vastlands", który bardzo mile połechtał fakt, że jestem zagorzałym fanem wczesnego dorobku Pomorskiej Bestii. Zagrali go niemal tak jak Behemoth, ale wyraziściej i czyściej - w końcu warunki nagraniowe są teraz o piekło lepsze niż były kiedyś. Co ważne, Illum Adora nie zgubiła klimatu, jaki miał ten kawałek, jak i całe demo, także jestem tutaj ukontentowany. Numer ładnie wpasował się w resztę materiału (możecie teraz wyobrazić sobie, jaki jest mniej więcej styl grupy) i gdyby nie wiedzieć, że to kawałek Behemoth, można by go przypisać do repertuaru Illum Adora. Jeżeli ich drugi pełny album będzie rozwinięciem tego, co tu usłyszałem, to bez wahania po niego sięgnę. Tymczasem polecam Wam tę płytkę na nadchodzące jesienne wieczory.

https://www.facebook.com/IllumAdora/

https://illumadora.bandcamp.com/

English translation:

There has been no review for a long time, so it's worth breaking this silence with an interesting album. The new Illum Adora's EP "Infernum et Necromantium" has been waiting for its time a few months now. Short, concise material, but very enjoyable and with a lot of reference to the classics. This band from the very beginning was for me a darker, more black metal version of Desaster with a touch of Satyricon from the "Dark Medieval Times" era. "Infernum et Necromantium" only confirmed me in this. It's also the best material that Illum Adora has recorded so far (not that I don't like previous recordings). There is darkness and atmosphere, good sound, catchy riffs, a bit of acoustics and a cover of Behemoth as a final. And here respect from me. The band chose the song "Blackvisions of the Almighty" from the demo "From the Pagan Vastlands", which very pleasantly flattered the fact that I am a die-hard fan of the early achievements of Pomeranian Beast. They played it almost like Behemoth, but more clearly and more purely - after all, the recording conditions are now hell better than they used to be back then. Importantly, Illum Adora did not lose the atmosphere that this song has, as well as the whole demo, I'm also happy about that. The track tied in nicely with the rest of the material (you can now imagine what the band's style is more or less) and if you didn't know it was a Behemoth track, it could be treated as Illum Adora's repertoire. If their second full album is an extension of what I heard here, I will reach for it without hesitation. In the meantime, I recommend this title to you for the upcoming autumn evenings.

Nyctophilia/Hellmoon - Under the Darkest Sign of Ancient Evil SPLIT (Under the Sign of Garazel 2020)

Chyba w życiu nie słyszałem tak spójnego i dobranego splitu. Nyctophilia i Hellmoon jawią się tu niczym dwa bliźniacze zespoły, którym przyświeca ten sam cel - kult black metalu lat 90., ale nie tego ze wsparciem klawiszy. O nie! Na pierwszy rzut oka (czy ucha) oba zespoły nawiązują swym graniem do wczesnej twórczości Tsjudera, Taake, Setherial, Darkened Nocturn Slaughtercult, a przede wszystkim starego Darkthrone. Ale to nie wszystko! Nyctophilia dodaje do tego nieco tej charakterystycznej melancholii, chłodu i tęsknoty znanej ze Striborg, Xasthur czy Evilfeast. Jest mróz i przeszywające riffy. Każdy, kto słyszał poprzednie dzieła Nyctophilii wie, czego się spodziewać i z pewnością się nie zawiedzie.

Ze strony Hellmoon, poza wspomnianymi odniesieniami, lecą bardziej galopujące partie gitar, zahaczające o wczesne dzieła Desaster ("A Touch of Medieval Darkness"). Hellmoon to też ścieżka, którą obecnie kroczą Warmoon Lord czy Werwolf. Zarówo brzmienie, jak i wokal są również surowsze niż na materiale Nyctophilii. Znajdą się tu też jakieś nieco melodyjne riffy, jeżeli można o takowych mówić w kontekście stosunkowo piwnicznego materiału.

Podsumowując, złego słowa powiedzieć nie mogę. Split wyszedł bardzo dobrze, materiały mają klimat, trzymają poziom i robią fajną wizytówkę obu zespołom. Zwłaszcza Hellmoon, który ma za sobą dopiero jeden pełny materiał, którego próżno szukać na na jakimkolwiek nośniku w naszym kraju. Polecam!

https://www.utsogp.pl/

https://hellmoon666.bandcamp.com/

https://www.facebook.com/Nyctophillia/

https://nyctophillia666.bandcamp.com/

English transaltion:

I don't think I've heard such a coherent and well-chosen split in my life. Nyctophilia and Hellmoon appear here as two twin bands with the same goal - the cult of black metal of the '90s, but not the one with keyboard backgrounds. Oh no! At first glance (or hearing) both bands refer to the early works of Tsjuder, Taake, Setherial, Darkened Nocturn Slaughtercult, and, above all, the old Darkthrone. But it is not everything! Nyctophilia adds a bit of that characteristic melancholy, coldness and longing known from Striborg, Xasthur or Evilfeast. There is frost and pircing riffs. Anyone who has heard previous works of Nyctophilia knows what to expect and will not be disappointed.

From the Hellmoon side, apart from the aforementioned references, there are more galloping guitar parts that hook up with the early works of Desaster ("A Touch of Medieval Darkness"). Hellmoon is also on the path that Warmoon Lord and Werwolf are currently walking. The sound and vocals are also rougher than on the Nyctophilia material. You will also find some slightly melodic riffs, if you can talk about them in the context of relatively basement-like material.

To sum up, I cannot say a bad word. The split turned out very well, the materials have the atmosphere, are of the same quality and make a nice showcase for both bands. Especially Hellmoon, who has only one full-length material released and which is hard to find on any format in our country. Recommended!

Nurt Ognia - 4 Nurt Ognia (Self-released 2020)

Nurt Ognia zaintrygował mnie już w chwili, gdy o nim usłyszałem, nie mając okazji posłuchać żadnego z numerów. Bazowałem na tym, co pisał mi o tej muzyce Morgul (Putrid Cult, DeathEpoch). Później pojawiła się przesłana pocztą płyta i już od pierwszej chwili wiedziałem, że moje uprzednie odczucia o wyjątkowości tego projektu znalazły swoje potwierdzenie. Zresztą, pisałem Wam na łamach bloga o debiucie. Teraz przyszła kolej na kolejną, wydaną na fizycznym nośniku EPkę i również jestem pod jej wrażeniem. Muzyka tutaj jest wymagająca, wyjątkowa i nie dająca się wcisnąć w jeden gatunek; to po prostu ogólnie pojęte ekstremalne metalowe granie żyjące swoim własnym życiem. Na "4 Nurt Ognia" znajdziemy połączone ze sobą elementy black i doom metalu, elektroniki, ambientu i noise zespolonych zajadłym wokalem z polskimi tekstami. Co ważne, wciąż jest to muzyka surowa, o podziemnym brzmieniu, ale którą ciężko porównać do jakiegokolwiek istniejącego zespołu. Jest po prostu bardzo oryginalna. Gdy tego słucham, przemykają mi miejscami elementy Xarzebaal, Dagorath (w końcu to dzieło Upiora) nawiązania do starych materiałów Hermh czy December's Fire, ale to wciąż nikłe cienie w ogromie ekspresji i bogactwa tej pozornie prymitywnej w swym wyrazie sztuki. Boli mnie trochę fakt, że na Nurt Ognia jest tak mały odzew, do tak niewielu osób była w stanie ta muzyka dotrzeć, że dwa kolejne materiały zostały wypuszczone tylko jako pliki, a teraz czwarta EPka jako CD-R. Szkoda, bo to ambitny i mający sporo do zaoferowania projekt zawierający ciekawe inspiracje i rozwijający swoją formułę w pozornie wyeksploatowanej niszy podziemnego ekstremalnego metalu. Ze swojej strony bardzo Was zachęcam do sięgnięcia po "4 Nurt Ognia", jak i każdy inny materiał tego projektu.

nurtognia@wp.pl

https://nurtognia.bandcamp.com/

English translation:

Nurt Ognia had intrigued me from the moment I heard about it, not even having had the opportunity to listen to any of the songs. I was basing on what Morgul (Putrid Cult, DeathEpoch) told me about this music. Later, an album sent by post appeared and I knew from the very first moment that my previous feelings about the uniqueness of this project were confirmed. Anyway, I've written you about the debut here on the blog. Now it's time for another EP, released in a physical format, and I am also impressed. The music here is demanding, unique and impossible to squeeze into one genre; it is just extreme metal music living its own life. On "4 Nurt Ognia" we find elements of black and doom metal, electronic music, ambient and noise combined with fierce vocals with Polish lyrics. Importantly, it's still raw stuff with underground sound but hard to compare to any existing band. It's just very original. When I listen to this, the elements of Xarzebaal, Dagorath (its all work of Upiór after all) appear here and there, there is a little reference to the old materials by Hermh or December's Fire, but these are still faint shadows in the enormity of expression and richness of this seemingly primitive art. It's a shame that there is so little response to Nurt Ognia, that the music was able to reach so few people that two more materials were released only in digital form, and now the fourth EP as CD-R. It is a pity, because it is an ambitious project with a lot to offer, containing interesting inspirations and developing its formula in a seemingly exploited niche of underground extreme metal. From my side, I encourage you to check "4 Nurt Ognia", as well as any other material from this project.

Martwa Aura - Morbus Animus (Under the Sign of Garazel 2020)

Minęło trochę czasu od ostatniej recenzji, no ale znów jest o czym napisać więcej niż kilka słów. I autentycznie mnie to cieszy. Przyszedł czas na kolejny album Martwej Aury. Nie powiem, oczekiwałem go już od jakiegoś czasu, tym bardziej, że każdy z poprzednich materiałów dosłownie powalał, co tu dużo mówić. W przypadku "Morbus Animus" nie jest inaczej. Album nie zawiódł i ponownie zabiera nas na wyprawę w otchłanie cmentarnego, posępnego Black Metalu. Mamy tu nie tylko kapitalną przyprawiającą o ciary atmosferę, ale i takowe brzmienie i przestrzenne, potężne kompozycje. Praca gitar to odrębna sprawa i coś, co zasługuje tu na szczególne wyróżnienie i szacunek. Nie dość, że riffy wgniatają w glebę, tworzą miejscami fajne melodie, to znalazło się i miejsce na melancholijne wręcz pasaże, wybrzmiewające niczym w ogromnej jaskini. Mam tu na myśli chociażby ścianę gitar w "Ostatniej Gwieździe" oraz solową partię w "Świętej Zagładzie" (a właśnie, jakby się ktoś pytał, to teksty wszystkich utworów są oczywiście po polsku). No mnie to dosłownie rozwaliło! Możecie mówić, co chcecie, ale podobne Martwej Aurze zespoły, weźmy tu chociażby powszechnie uwielbianą Mgłę, niestety nie doganiają tego, co się dzieje na płycie "Morbus Animus". Jest to co prawda tylko trzydzieści pięć minut materiału, ale jest to tak dobre i wyczerpujące ten czas, że brak tutaj pytań. Nic, tylko słuchać! Martwa Aura poczyna sobie świetnie i życzę im kolejnych tak dobrych płyt, które za każdym razem będą podnosiły poprzeczkę do góry, bo ta autentycznie ją podniosła! Płyta miesiąca!

https://www.facebook.com/martwaaura/

https://martwa-aura.bandcamp.com/

https://www.utsogp.pl/

English translation:

It's been a while since the last review, but again there's more to write more than a few words. And I really enjoy it. It's time for another Martwa Aura album. Indeed, I have been expecting it for some time, the more that each of the previous materials was literally kickass, what can I say. The "Morbus Animus" is no different. The album doesn't disappoint and once again takes us on a journey into the abyss of the funeral, gloomy Black Metal. We not only have here a great, shivering atmosphere, but also outstanding sound and spacious, powerful compositions. The work of guitars is a separate matter and something that deserves special mention and respect. Not only do the riffs squeeze you into the ground, create some cool melodies, but there is also a place for melancholic passages resonating like in a huge cave. I mean, for example, the guitar wall in "Ostatnia Gwiazda" and the solo part in "Święta Zagłada" (and if someone asks, the lyrics of all songs are of course in Polish). It literally blew me away! You can say what you want, but the bands similar to Martwa Aura, let's take the popular Mgła for example, unfortunately, do not catch up with what is happening on "Morbus Animus". It's only thirty-five minutes long, but it's so good and satisfying that there's no question here. Just listen! Martwa Aura is doing great and I wish them more and more albums that will raise the bar every time, because this one really has! The album of the month!

Batushka - Raskol (Witching Hour Productions 2020)

Niespodziewanie pojawił się kolejny materiał od Batushki, a zarazem pierwsza EPka w dorobku zespołu. "Raskol" to pięcioczęściowa i nieco ponad półgodzinna muzyczna opowieść, połączona w jedną spójną całość. Po raz kolejny materiał idzie naprzód, ale i nawiązuje do swoich korzeni, czyli do płyty "Litourgiya". Jest swoistym połączeniem patosu i świeżego brzmienia "Hospodi" z klimatem i odrobiną, nazwijmy to, surowości debiutu. EPka przesiąknięta jest fascynacją wschodnią kulturą prawosławia, zarówno rosyjskiego, jak i greckiego, której estetyka została tu przeobrażona w mroczną, bluźnierczą formę. Ponownie cofamy się atmosferą do jakiejś osadzonej na odludziu cerkwi lub monastyru. Nowym motywem, który przewija się przez całą płytę są czyste partie gitar wykorzystane jako intra lub przerywniki budujące klimat każdego z utworów. Ponownie, acz w nieco większym zakresie wykorzystano chóralne zaśpiewy tak nieodzowne w tym koncepcie i to nie tylko pod tło (utwór zamykający "Raskol" - "IRMOS V" stawia je w swym prologu na pierwszym planie). Te cechy sprawiają, że aura EPki jest nieprzeciętna, a jej klimat wciągający. Bardzo podoba mi się kierunek, w jakim ta muzyka zmierza, a i cieszy fakt, iż ta formuła jeszcze się nie wyczerpała i po raz kolejny potrafi pozytywnie zaskoczyć.

Sam tytuł - "Raskol", który oznacza podział, schizmę, odnosi się do historii/konceptu, jaki został zawarty na materiale, ale jest również alegorią obecnej sytuacji, w jakiej znajduje się grupa. Liryczna część dzieła powstała, jak mówi zespół, na podstawie własnych interpretacji tekstów zawartych w "Sticherarionie" - księdze, która z powszechnego użycia liturgicznego zniknęła po reformie przeprowadzonej niegdyś przez patriarchę Nikona w XVII wieku. Na dzień dzisiejszy księga ta używana jest przez staroobrzędowców wszystkich konfesji i była jedną z przyczyn Wielkiej Schizmy z XVII wieku, a co za tym idzie, podziału w cerkwi prawosławnej. 

Kwestia, o której chciałbym na koniec napomknąć, to grafika zdobiąca płytę. Dla mnie osobiście jest dotychczas najlepszą, jaka pojawiła się na wydawnictwach z logiem Batushki. Nie tylko współgra z zawartością, ale i w pełni oddaje całą estetykę towarzyszącą zespołowi. Za ów koncept graficzny oraz samą okładkę odpowiedzialny jest podlaski artysta Maciej Szupica.

https://www.facebook.com/Batushkaband/

http://batushkaofficial.com/

https://www.batushkastore.com/

English translation:

Unexpectedly, another material from Batushka appeared, and at the same time it is the band's first EP. "Raskol" is a five-part and just over half an hour long musical story, combined into one coherent whole. Once again, the material goes forward, but also refers to its roots, which is the album "Litourgiya". It is a kind of combination of pathos and the fresh sound of "Hospodi" with the atmosphere and a bit of, let's call it, rawness of the debut. The EP is fulfilled with fascination towards Eastern Orthodox culture, both Russian and Greek, aesthetics of which have been transformed here into a dark, blasphemous form. Once again, we go back to some church or monastery set in a remote area. A new theme that runs through the entire album are pure guitar parts used as intros or interludes that create the atmosphere of each track. Again, though to a slightly greater extent, choral singing was used, so indispensable in this concept, and not only as a background (the "Raskol" closing piece, "IRMOS V" places them in the foreground in its prologue). These features make the EP's aura extraordinary, and its atmosphere addictive. I really like the direction in which this music is heading, and I am glad that this formula is not overused yet and can surprise positively once again.

The title itself - "Raskol", which means a division, schism, refers to the story/concept contained in the material, but is also an allegory of the current situation in which the band is. The lyrical part of the work, as the band says, was based on their own interpretations of the texts contained in the "Sticherarion" book, which disappeared from common liturgical use after the reform carried out by Patriarch Nikon in the 17th century. As of today, this book is used by Old Believers of all confessions and was one of the reasons for the Great Schism of the 17th century, and thus the division in the Orthodox Church.

At the end, I would like to mention the graphics that decorate the album. For me personally, it is the best one that has appeared on releases with the Batushka logo so far. Not only does it harmonize with the content, but also fully reflects the entire aesthetics accompanying the band. The artist from Podlasie, Maciej Szupica, is responsible for the graphic concept and the cover itself.