Na początek, jest to pierwszy album koncepcyjny Ghost, który spuszcza nieco z tonu w kwestii diabelskich, bluźnierczych elementów na rzecz tematyki śmierci, ulotności życia, którą to osadzili w klimacie plagi Czarnej Śmierci siejącej spustoszenie w średniowiecznej Europie. Naprawdę trafiony pomysł świetnie wpasowujący się w estetykę zespołu. To kolejny krok naprzód w twórczości, a nie powielanie tego co już dobrze znamy. Kolejna sprawa to sama muzyka zawarta na płycie. Chyba to najłagodniejszy album grupy, ma w sobie bardzo wiele z tej delikatnej, bardzo melodyjnej strony rocka zahaczającej nawet o akcenty popowe. Ale tak naprawdę, po dłuższym czasie z nim spędzonym, objawia się jako bardzo kompleksowy materiał, nie tylko muzycznie, ale i zawartością emocji w nim zaklętych. Jak na Ghost przystało mamy tu garść hitów ("Rats", "Danse Macabre", "Witch Image"), nieco ciężaru rodem z "Meliora"- "Faith" (swoją drogą jest to jedna z najcięższych kompozycji w dorobku zespołu) oraz cały zestaw bujających, powiedziałbym romantycznych kompozycji. lekko epickich w swym wyrazie w postaci "See the Light", "Pro Memoria" i "Life Eternal" będących również tekstowym sercem płyty. Na krążek zostały też wrzucone dwa utwory instrumentalne "Miasma" oraz "Helvetesfonster". Ten pierwszy to muszę przyznać majstersztyk w kwestii chwytliwości i budowania napięcia. Ma fajny, rozpędzający się z czasem motyw, który kończy się kapitalną partią gitar i saksofonu. Co do drugiego, to w sumie, jak dla mnie rzecz jasna, mogłoby go tu nie być. Jest jakiś mało porywający i jako jedyny z całego zestawu kompozycji z "Preuelle" jakoś nie zostaje mi w pamięci. Nie mówię, że jest totalnie zbędny, ale jakoś tak blado wypada na tle reszty. Może z czasem go załapię, ale teraz jest mi zupełnie obojętny.
Nie da się ukryć, że nagranie takiej płyty było ze strony Ghost dosyć odważnym krokiem, przełamali pewną barierę, zrobili kolejny krok w swojej twórczości. Poprzez pozornie lekko strawne brzmienia i struktury, bardzo przystępną formę stworzyli materiał na którym zawarli wszystkie cechy charakteryzujące ich muzykę. Udowodnili jak przez z pozoru łagodne granie można przekazać dosyć posępne emocje, takie drugie, szydercze dno.
Nigdy nie byłem wielkim fanem Ghost i nie poświęcałem ich graniu sporej ilości czasu. Jak do tej pory moim faworytem był "Infestissumam". Do "Prequelle" podchodziłem sceptycznie i na początku mi nie weszła, nie bardzo wiedziałem z czym to jeść. Ale po niedługim czasie łyknąłem ją bez popity, a co więcej zdetronizowała wcześniej wspomnianą. Dla tych którzy nie zamykają się w jednym typie grania, czy generalnie muzyki, lubią poszperać w innych stylach, poszerzać swoje horyzonty, ten album jest jak najbardziej godny polecenia. To już nie tylko rock, bo o metalu raczej nie da się w tej kwestii mówić, ale po prostu kawał dobrej, wartościowej muzyki.
P.S. Okładka mistrzostwo! Zbyszek Bielak rządzi niepodzielnie po wsze czasy! W wersji winylowej wygląda jeszcze bardziej imponująco i przede wszystkim w tym formacie należy ją podziwiać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz